Reżyser i scenarzysta filmowy, przedstawiciel nurtu zwanego kinem moralnego niepokoju, kawaler Orderu Sztuki i Literatury. Laureat licznych nagród na festiwalach międzynarodowych, m.in. Grand Prix MFF w Mannheim (1975), Złotego Lwa na MFF w Wenecji (1993) i Główną Nagrodę „Air Canada” na MFF w Vancouver (1994). Dwukrotnie został uhonorowany Złotymi Lwami na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (1979, 1988). Jego wpływ sięgał reżyserów, takich jak: Jerzy Stuhr, Tom Tykwer, Grzegorz Zgliński, Abbas Kiarostami.

Jako reżyser filmów fabularnych debiutował w Płocku. „Blizna” była jego pierwszą produkcją dla kina, choć był już wtedy cenionym dokumentalistą (Życiorys, Z punktu widzenia nocnego portiera). To również pierwszy z filmów, którym Kieślowski ukazywał ponurą rzeczywistość ówczesnej Polski (Personel, Amator, Przypadek). Widać w nim zamiłowanie do dokumentu, charakterystyczną ascezę formalną.

Ważną, ale drugoplanową rolę zagrał w filmie zagrał Jerzy Stuhr, wówczas jeszcze u progu swojej kariery. Kieślowski dał mu twarz naturszczyka i uczynił nową, niezwykle popularną postacią polskiego kina. Z myślą o nim pisał potem scenariusze kolejnych filmów: „Spokoju” i „Amatora”.

Jak pisał Mariusz Sepioło w Gazecie Wyborczej, Kieślowski tworzył „Bliznę” w bólach. „Najpierw kilka razy poprawia scenariusz, potem boryka się z niechęcią decydentów z Naczelnego Zarządu Kinematografii. Przekonuje się, że film powstaje przede wszystkim na planie. Tłumaczy się zespołowi filmowemu TOR na piśmie: „Realizowaliśmy zdjęcia w miejscach naturalnych, gdzie często prawdziwe zdarzenia, mikrosytuacje, autentyczne ludzkie wyglądy czy zachowania miały na nas wpływ (…). Wielu bohaterów – nie aktorów – przyszło do nas nie tylko z własnymi twarzami. Ale i z własnymi poglądami (…)”.

Krzysztof Kieślowski nie lubił tego filmu, raziły go ubytki w scenariuszu i nazbyt socjalistyczny charakter. Jednak wydarzenie pokazane w filmie, stały się prorocze. Film wszedł na ekrany w 1975 roku, bunt pracowników kombinatu, w którym statystowali płocczanie, wkrótce miał się objawić w rzeczywistości… płockim Czerwcem 1976 roku.