— Filmowy Płock —

ul. Piekarska / ul. Wyczałkowskiego | Fara – kościół pw. św. Benedykta

Fara, czyli kościół pw. św. Bartłomieja, wzniesiona na prośbę króla Kazimierza Wielkiego, ma już 665 lat. Przez pięć stuleci zwrócony był w stronę Wisły. W 1731 roku ul. Nadwiślańska, przy której stał, oderwała się od skarpy i runęła w dół, powodując naruszenie konstrukcji fary. Konieczne było przeniesieni wejścia od strony Starego Rynku. Od 1772 roku, po niezbędnym remoncie, kościół nabrał renesansowego wyglądu. Podczas kręcenia filmu „Walkower” otaczał go wysoki mur, którego nie widać już na planie „5 i pół Bladego Józka”, choć nie widać też jeszcze znanego nam obecnie żeliwnego ogrodzenia.

Kościół stoi przy skrzyżowaniu Starego Rynku, ul. Piekarskiej (od 2015 r. ten fragment nosi imię ks. Seweryna Wyczałkowskiego) oraz ul. Kazimierza Wielkiego (w PRL-u była to ul. Wieczorka).

Płock w filmie

Jesteśmy na skrzyżowaniu z Kazimierza Wielkiego i Starym Rynkiem. To tu, w 1960 roku, do milicyjnego GAZa-69 wskakuje profesor Gąsowski (Stanisław Milski) spieszący z odsieczą Adamowi, tytułowemu „Szatanowi z 7 klasy”. Niemal w tym samym miejscu ojciec Mateusz wpada na rowerzystę (odc. 221), ale tym razem to nie on jedzie na rowerze, tylko człowiek, który chwile później będzie ofiarą zbrodni popełnionej w Hotelu Tumskim.

W 1970 roku („5 i ½ Bladego Józka”), po dziedzińcu stojącej obok fary spaceruje Tadeusz (Andrzej Malec) i Katarzyna (Anna Dymna), spotykając swojego stryja – proboszcza (Władysław Hańcza). W 2011 w farze odbywa się finałowa scena chrztu dziecka w filmie „Miłości” Sławomira Fabickiego.

Kilka metrów dalej w stronę Wisły był Spichlerz. Spacerował obok niego dyrektor Bednarz (Franciszek Pieczka) z „Blizny”, a Andrzej Leszczyc (Jerzy Skolimowski w „Walkowerze”) popisywał się przed Teresą (Aleksandra Zawieruszanka). Przy pomocy paczki papierosów Wawel, nożyczek i szminki tworzy „lizaka”. Udając ORMOwca zatrzymuje auto, którym jadą na kawę do Domu Turysty PTTK, wybudowanego w latach 1960-61 na fundamentach rozebranego 20 lat wcześniej przez Niemców płockiego teatru. Pod nawisem piętra budynku znajdowała się kawiarnia z dużym tarasem (tu też rozgrywa się jedna ze scen), z którego roztaczał się piękny widok na Wisłę i Katedrę. Dziś tarasu nie ma. Został zabudowany w latach 90. XX wieku przez prywatnego inwestora.