1901-1997

Ikona międzywojennego życia artystycznego Warszawy. Urodzona w Płocku artystka kabaretowa, aktorka i piosenkarka. Współzałożycielka i wieloletnia dyrektorka Państwowego Ludowego Zespołu Pieśni i Tańca Mazowsze.

Urodziła się 22 lutego 1901 – jak sama mówiła – w płockim teatrze. Miała zaledwie półtora roku, kiedy po raz pierwszy pojawiła się na scenie teatralnej. Jej rodzice pracowali w Teatrze Miejskim. Matka była bileterką, ojciec był dekoratorem. Już jako dziecko domagała się, by nazywano ją Mirą – imieniem księżniczki z jednej z ulubionych książek. Z Płocka przeniosła się do Radomia, gdzie zauważył ją jeden z  właścicieli warszawskiego teatrzyku Qui Pro Quo – najpopularniejszego polskiego kabaretu lat międzywojennych, którego wkrótce stała się gwiazdą.

Najlepiej czuła się w repertuarze komediowym, groteskowym i parodii. Piosenki pisali dla niej Tuwim i Hemar. Potrafiła zrobić z nich małe spektakle teatralne. Z powodzeniem występowała w filmie i teatrze dramatycznym. Słynęła z ekstrawagancji, przyjaźniła się ze skamandrytami, pozowała do aktu Witkacemu. W filmie zadebiutowała w epoce kina niemego. Później jej specjalnością były role komediowe, np. „Ada to nie wypada”, „Papa się żeni”, „Manewry miłosne”.

Po wojnie chciała wrócić do kabaretu i aktorstwa. Jednak towarzyszy jej życia, miłośnik folkloru i kompozytor, z którym niejednokrotnie występowała, Tadeusz Sygietyński, poprosił ją o pomoc przy założeniu zespołu ludowego. W 1948 roku powstało „Mazowsze”, którego była wieloletnią dyrektorką.

ZDJĘCIE:

• Mira i satyra (Warszawa listopad 1936), autor nieznany | źródło: NAC (domena publiczna)